شعراز : ملیحه رهبری
به مناسبت روز جهانی زن
مگو خاموشی!!
به جاده چشم دوخته ام
به جاده تهران- بندرعباس
به راه دور برای ملاقات یک زندانی
به سفریک مادر برای دیدار فرزند در تبعیدش
به زمستانی سرد و به جاده ای بی پایان
چشم دوخته ام
□ □
□
مگو "روز زن" مبارک و دسته ای گل برای تو
در کنار گل های پرپر شده، شاخه های شکسته، ساق های تبر خورده
قلب های آماج گلوله ها، گلوگاه های زییایی که بر فراز چوبه دار فریاد آزادی
برآوردند،
ایستاده ام!
داغ ها و درفش ها بر سینه مادران، زنان و هنرمندان
ازننگ های تاریخی این دوران،
بر دامن خدابانویِ ایران زمین اند.
□ □
مگو خاموشی،
ساکت باش!!
به صدای سوختنِ زنان ، مردان، کودکان، بیگناهان، مظلومان،
گوش سپرده ام.
دور یا نزدیک
اینسو یا آنسوی مرز
در زندان ها یا در تبعید گاه ها
در زیر طاق آسمان ایران
یا در زیر طاق آسمان عراق وسوریه
درهر کجایی که پای منحوس
ودست خونریز این جلادن برسد
ظلم است وآتش فقر،
خون است و آتش جنگ،
گلوله های گاز اشک آور است و
خمپاره های سوزان و
موشک های بی امان
زنان، کودکان، مردان، می میرند و می سوزند و خاکستر می شوند.
□ □ □
مگو خاموشی!
به صدای زخم های میهنم گوش می دهم.
قلب ها و نگاه های هراسان خود سخن می گویند
لب های بی لبخند، صورت های بی امید خود سخن می گویند
تن های مجروح، روح های خسته و شورشی، فریادهای حق طلبانه، همه سخن می گویند.
□
ساکت باش!
مگو خاموشی!
به صدای باران گوش کن که از قلبم می بارد
صدای زخم های فرزندم را می شنوم
صدای سوختن سلول هایش
صدای نفس های تبدارش
صدای تپش های تند قلبش
صدای چکه چکه ها خون از ناودان رگ
هایش را می شنوم
وجانم با جانش می سوزد
از درون خاکسترِ ما صدای بالهای ققنوس را می شنوم.
صدای ماندگار هستی را
که از جان ما بر می آید
و با جان ما برخاک می شود.
□
ساکت باش!
مگو خاموشی ای
از درون نیستی
صدای هستی و
از درون این زمستان سرد و ساکت و سنگین
صدای پای بهار را می شنوم.
صدای "قدم هایش" را می شنوم،
صدای حرکت، جنبش، جوشش و خروش و شادمانی را،
می شنوم.
بهارآمد
خوش آمد!
با نوروز آمد،
خوش آمد!
18. اسفند .1391 برابر با مارس. 2013
با تبریک به مناسبت روز جهانی زن
و با گرامیداشت روز جهانی زن.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire